Zacht werken

De regen stroomt over de ruiten, afgewaaide takken van de perenboom liggen dor op het gras in onze tuin. Ik sta in de achterkamer en frons. Nijdig gooi ik het tijdschrift op eettafel. Wat is dit slecht! Het blad claimt over onderzoek te gaan. Maar de conclusies die vervolgens na een onderzoek worden getrokken zijn volkomen onwetenschappelijk. Bovendien zijn ze fantasieloos en saai, zonder enig nieuw inzicht. De stemmen in mijn hoofd mopperen door. Ik ben boos!

Eigenlijk hou ik niet van boos zijn.

Meestal verzet ik me er tegen. Ik ga aan leuke dingen denken: dat mooie boek dat mijn aandacht afleidt. Of ik relativeer het: hoe belangrijk is zo’n tijdschrift nou?

Maar dat doe ik nu niet. Ik heb geleerd over emoties. Dat het goed is om ze te voelen. Ze toe te laten. Er in af te dalen. Ik maak een keus: deze kleine, onbenullige boosheid over het matige onderzokers-tijdschrift ga ik eens lekker voelen.

Mijn hoofd moppert door…

Mijn hoofd moppert door. Ik voel de boosheid in me opwellen: ‘Bah! Wat een slecht tijdschrift!’ Ik krijg er lol in en mopper door: ‘Dat kan beter! Dat kan ík beter.’ Ik voel onder de boosheid een stille kracht opwellen. Dan schiet er opeens een zacht stemmetje door het geweld van de boosheid heen: ‘Ga dat dan maar doen’. Opeens wordt het stil in mijn hoofd. Ik kijk naar de regen die strepen trekt op de ruit. Zal ik? Durf ik? Kan ik? De woede bruist nog in me, zet zich om in een stille kracht, een ultieme motor. In drie stappen ben ik bij mijn laptop in de hoek van de kamer. Ik klap hem open en begin te typen.

Lees meer

De vreugde van de verrotte appels

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

Op het gras van de boomgaard van het kasteel zie ik de aangevreten appel liggen. Een stel wespen is diep in het vruchtvlees gekropen. Ik pak de appel op en schud hem zachtjes heen en weer. Eén voor één vliegen de diertjes weg. Voorzichtig pak ik de aangevreten vrucht en doe hem in een grote tas. Een stukje verder ligt er nog een appel, deze heeft een grote bruine plek. Ook die pak ik.
Zo gaat het de hele ochtend door: appels oogsten in de boomgaard van het kasteel. Gelukkig zijn de meeste appels prima: knapperig groen, glimmend geel of felrood. Zonder bijen en plekjes. Die gaan in het stalletje voor de verkoop. De afgekeurde exemplaren wil niemand hebben. Bijna niemand.

Lees meer

De hardloopwedstrijd

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

“Moet je hen zien!” Mijn zus wijst achter me. We zitten samen in het gras en hebben net een enorme knal gehoord. Opeens horen we geschreeuw van tientallen kinderen.

De kidsrun van de lokale atletiekclub is van start gegaan. Na het startschot rennen de kinderen gillend van plezier weg, zo hard ze kunnen. We zien stoere jongens van elf langskomen; op volle vaart proberen het vriendje dat voor ze loopt in te halen. We zien een kleintje, van nog geen vijf die probeert de groten bij te houden. Tussen de kinderen loopt een vader in korte broek zijn dochtertje te coachen: “niet te hard beginnen, het is nog een heel eind!”

Dan gebeurt er iets interessants.

Lees meer

Corinne’s ontspannen avond

Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

Met een klap slaat de voordeur achter Corinne dicht. Met nog een klap zet ze haar tas in de gang, ze gooit haar jas om de haak op de kapstok, pakt haar tas weer op, en loopt de woonkamer in. Bij het bureau zet ze haar tas neer, dan loopt ze door naar de keuken. Ondertussen tuurt ze op het scherm van haar telefoon. Is er nog nieuwe email? Het was een drukke werkdag, ze heeft zin in de vrije avond. Wat zal ze koken? Ze trekt de koelkast open.

Terwijl de rijst bijna gaar is, sloft haar oudste de keuken in: “Wat eten we? Is het al bijna klaar? Ik moet zo weg!” Ze drukt Facebook weg van haar telefoon en tuurt in de pan: “Duurt nog wel even, pak maar een krentenbol voor je training”. Oudste knikt, pakt een krentenbol en verdwijnt weer.

De eindtune verschijnt bijna in beeld. Corinne zucht: nee, dat kan Netflix haar niet aandoen, op dit moment stoppen. Ze kijkt nog heel even verder. Alleen nog even het begin van de volgende aflevering. Ze pakt haar mobiel om te checken of er nog mail is. Dan gaat ze op in de volgende aflevering van de Netflix-serie.

Met een zoemtoon piept haar wekker. Verschrikt kijkt ze op. Oei, al drie keer gesnoozed, nu moet ze er echt uit. Ze geeft de wekker een klap, springt uit bed en rent naar beneden. Ze moet nog aankleden, ontbijt maken, de stukken voor die vergadering van dadelijk voorbereiden. Snel!

Gaat het bij jou thuis ook zo? Of heb je misschien geen kinderen, maar herken je de hectiek aan het begin en einde van een werkdag? Veel werkende professionals hebben een druk leven. Niet alleen op hun werk, maar ook thuis. Overdag wordt er van alles van je gevraagd. Drukke vergaderingen, memo’s, rapporten, klanten of collega’s waar je mee moet werken. Na een dag rennen kom je thuis. Je hebt zin in die vrije lege avond.

Maar wat gebeurt er dan? Gebruik je die avond om bij te tanken, leuke dingen te doen? Of gebeurt er ongemerkt wat anders?

Lees meer

De deal van de duivel

Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

Hart

“Here, mag ik dan hun hart?”
“Hun hart? Hoe kom je daar nu bij? Waarom zou je dat mogen?”
“Nou, euhm, tja, ik wil ook iets!” Hij is even stil, denkt na. Hoe kan hij dit het beste verwoorden, zodat hij zijn zin krijg en hij de oude man overtuigt. Hij ziet de grijze lokken van de oude man, ze vallen langs zijn ronde gezicht. Hij is oud. Ouder dan eeuwenoud. Te oud? Minder alert? Hij ruikt zijn kans.

Zijn ogen beginnen te glimmen, een klein geel lichtje verschijnt in zijn pupil. Langzaam begint hij te praten.
“Kijk, u bent van de oneindige liefde, de grote schepper. Van in den beginne was het woord, van licht en donker, hemel en aarde, van goed en kwaad. Zij van het goede hebben al zoveel. Maar ik mag toch ook iets? U bent toch ook de schepper van mijn deel van de wereld, van goed én kwaad?” Zijn tong schiet over zijn lippen, vragend kijkt hij de oude man aan:
“Daarom vraag ik u: mag ik hun hart?”

Lees meer

De bijzondere zacht-werken resultaten van José

Zacht werken, Zacht werken coachopleiding

door Ellen de Lange-Ros

José (63) werkt als postbezorger. Via sociale media en een wandelchallenge van zacht-werken-coach Yvonne Oostrom ontdekte ze Zacht Werken. Dat had een bijzondere invloed op haar werk en haar leven. Sinds ze leerde hoe ze met haar gedachten en gedrag haar leven positief kan beïnvloeden gebeuren er regelmatig mooie dingen. Zo geniet ze niet alleen meer van haar lunch, maar regent het zelfs minder vaak tijdens haar werk. Bizar? Misschien. Lees maar wat José er zelf over vertelt:

“Tot augustus 2017 had ik nog nooit van Zacht Werken gehoord. Ik zat wel regelmatig op social media en kwam op Facebook op een bepaald moment Suikervrij Genieten van Yvonne Oostrom tegen. Omdat ik al bezig was met een lifestyle programma sprak me dat wel aan. Yvonne nodigde mensen uit voor een wandelchallenge, waarvoor ik me enthousiast opgaf. Het waren wandelingen van een half uur met leuke opdrachtjes en een besloten facebookgroep. Ik besloot daarna haar Zacht Werken programma te volgen. De modules vroegen niet veel tijd, maar door een gebroken pols kon ik er overdag mee aan de slag. Yvonne had verteld dat er bijzondere dingen konden gebeuren, dus ik was wel benieuwd wat zij me ging leren…”

Lees meer