• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar

Zacht werken

Zin in je werk met zacht werken

  • Pers over zacht werken
  • Klanten over zacht werken
  • Spreker
  • Over Ellen
  • Home
  • Jezelf
  • Team of organisatie
  • Boek
  • Blog
  • Coach worden
  • Coaches
  • Contact
  • enEnglish

Colums

Wat blauwe andijvie me leerde over zacht werken

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

Ik ben dol op mijn moestuin, maar ik moet eerlijk zijn: ik ben een makkelijke tuinier. Geen perfectionist bij wie de boontjes strak in de rij staan.

Ik hou van planten die zichzelf redden. Geen wonder dat mijn tuin vol staat met frambozen, bramen, bessen en veel kruiden. Hoef ik weinig aan te doen en ze geven een heerlijke oogst.

Toch heb ik af en toe een enthousiaste bui. Zoals vorig najaar, toen ik andijvie zaaide. Die kwam een beetje op, maar toen werd het winter en stopte de andijvie met groeien. In het voorjaar oogstte ik een kropje voor de stamppot, maar de rest bleef staan. Met het mooie weer schoten de kroppen genadeloos door (dat betekent dat je schattige kropje verandert in een hoge stengel die bitter smaakt. Bah!).

Een nette tuinier haalt zo’n doorgeschoten groente weg en zaait iets nieuws. Maar ik was er nog even niet toe gekomen. Vanmiddag viel mijn blik in de tuin plots op een wonderlijk mooi blauw bloempje. Heel bijzonder! Dit had ik nog nooit gezien. Totdat ik eens goed keek: het was de doorgeschoten andijvie, in bloei. Prachtig!

Voor mij zit er een mooie zacht-werken-les in. Je kunt precies doen zoals het hoort, netjes werken. Maar het is ook interessant om de dingen op hun beloop te laten; eens kijken wat er gebeurt als je niets doet. Soms word je verrast door een prachtig resultaat. Zoals de blauw bloeiende andijvie.

Hoe die boze bui me een nieuwe carriere opleverde

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

De regen stroomt over de ruiten, afgewaaide takken van de perenboom liggen dor op het gras in onze tuin. Ik sta in de achterkamer en frons. Nijdig gooi ik het tijdschrift op eettafel. Wat is dit slecht! Het blad claimt over onderzoek te gaan. Maar de conclusies die vervolgens na een onderzoek worden getrokken zijn volkomen onwetenschappelijk. Bovendien zijn ze fantasieloos en saai, zonder enig nieuw inzicht. De stemmen in mijn hoofd mopperen door. Ik ben boos!

Eigenlijk hou ik niet van boos zijn.

Meestal verzet ik me er tegen. Ik ga aan leuke dingen denken: dat mooie boek dat mijn aandacht afleidt. Of ik relativeer het: hoe belangrijk is zo’n tijdschrift nou?

Maar dat doe ik nu niet. Ik heb geleerd over emoties. Dat het goed is om ze te voelen. Ze toe te laten. Er in af te dalen. Ik maak een keus: deze kleine, onbenullige boosheid over het matige onderzokers-tijdschrift ga ik eens lekker voelen.

Mijn hoofd moppert door…

Mijn hoofd moppert door. Ik voel de boosheid in me opwellen: ‘Bah! Wat een slecht tijdschrift!’ Ik krijg er lol in en mopper door: ‘Dat kan beter! Dat kan ík beter.’ Ik voel onder de boosheid een stille kracht opwellen. Dan schiet er opeens een zacht stemmetje door het geweld van de boosheid heen: ‘Ga dat dan maar doen’. Opeens wordt het stil in mijn hoofd. Ik kijk naar de regen die strepen trekt op de ruit. Zal ik? Durf ik? Kan ik? De woede bruist nog in me, zet zich om in een stille kracht, een ultieme motor. In drie stappen ben ik bij mijn laptop in de hoek van de kamer. Ik klap hem open en begin te typen.


Lees meer

De vreugde van de verrotte appels

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

Op het gras van de boomgaard van het kasteel zie ik de aangevreten appel liggen. Een stel wespen is diep in het vruchtvlees gekropen. Ik pak de appel op en schud hem zachtjes heen en weer. Eén voor één vliegen de diertjes weg. Voorzichtig pak ik de aangevreten vrucht en doe hem in een grote tas. Een stukje verder ligt er nog een appel, deze heeft een grote bruine plek. Ook die pak ik.
Zo gaat het de hele ochtend door: appels oogsten in de boomgaard van het kasteel. Gelukkig zijn de meeste appels prima: knapperig groen, glimmend geel of felrood. Zonder bijen en plekjes. Die gaan in het stalletje voor de verkoop. De afgekeurde exemplaren wil niemand hebben. Bijna niemand.


Lees meer

De hardloopwedstrijd

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

“Moet je hen zien!” Mijn zus wijst achter me. We zitten samen in het gras en hebben net een enorme knal gehoord. Opeens horen we geschreeuw van tientallen kinderen.

De kidsrun van de lokale atletiekclub is van start gegaan. Na het startschot rennen de kinderen gillend van plezier weg, zo hard ze kunnen. We zien stoere jongens van elf langskomen; op volle vaart proberen het vriendje dat voor ze loopt in te halen. We zien een kleintje, van nog geen vijf die probeert de groten bij te houden. Tussen de kinderen loopt een vader in korte broek zijn dochtertje te coachen: “niet te hard beginnen, het is nog een heel eind!”

Dan gebeurt er iets interessants.


Lees meer

Mam, kom je nou?!

Colums, Zacht werken

door Ellen de Lange-Ros

“Mam, kom je nou?!” Hij staat rustig op me te wachten. Ook al is hij nog maar tien, hij weet inmiddels dat dreinen geen effect heeft als ik ‘nog eventjes’ dat laatste mailtje wil doen. Maar uit zijn lichaamstaal spreekt ongeduld, zoals alleen jongetjes van tien dat kunnen laten zien. In zijn voetbalshirt en broek staat hij een paar meter achter me en hij loopt niet meer weg. Ik sla zuchtend mijn laptop dicht, doe een snelle blik op de klok: “Oei, is het al zo laat!”

Ook al weet ik alles van zacht werken, toch overkomt het mij ook nog regelmatig dat ik in de valkuil trap van hard werk, zwoegen en ploeteren. Het is ook zo verleidelijk om nog even dat laatste mailtje te versturen, of nog even dat ene artikel af te schrijven. Om daarna te merken dat je ‘nog even’ veel te lang bent doorgegaan. Waarna je met een boost van adrenaline je verloren tijd wilt goedmaken.

Maar bestaat dat eigenlijk wel, verloren tijd? Of tijd goedmaken? Als je het goed bekijkt, kun je tijd niet kwijtraken. Net zo min als je tijd kunt opsparen. Tijd is er altijd. We hebben namelijk maar één tijd, dat is het eeuwige nu. En wat je in die tijd doet? Dat beslis je helemaal zelf.

Je kunt de tijd nemen om met een kopje thee in de zon te zitten. Een mooi rapport te schrijven. Maar tegelijkertijd kun je net te lang doorgaan met het beantwoorden van die ene mail, waardoor je gestresst in de auto naar het voetbalveld rijdt. Tijd die je ook ontspannen met je kind had kunnen doorbrengen, om samen grapjes te maken of te horen hoe zijn schooldag was.

Tijd is er altijd. Je kunt het niet kwijtraken, maar je kunt het wel verspillen. Doordat je je aandacht geeft aan dingen die er niet toe doen. Waardoor de tijd als los zand door je vingers lijkt te glippen. Vaak gaan we harder rennen om alles af te krijgen, waardoor we nog minder genieten van het moois in het hier en nu. Of we leven in de illusie dat we later wél genoeg tijd gaan hebben: ‘volgende week, in de vakantie, dan heb ik tijd voor mijn kinderen’.

Niets is minder waar. Tijd is er altijd. Het is aan ons om die tijd goed te besteden. Met aandacht voor de dingen die er toe doen. De dingen die er nu zijn. Zoals mijn jongste, die met de noppen van zijn voetbalschoenen op de parketvloer tikt. Ik kijk hem aan en lach. Ontspannen stop ik mijn laptop in mijn tas. Nog voordat we bij de voordeur zijn, begint hij te vertellen. Over wat er wat de juf zei en wat zijn vriendje deed het schoolplein. Ik aai hem over zijn bol en geniet, van onze tijd samen.

Primaire Sidebar

Waarom is zacht werken zo belangrijk?

https://zachtwerken.nl/wp-content/uploads/2017/03/Ellen-over-waarom-zij-ondernemers-zacht-werken-leert.mp4

Meer lezen:

Naar een economie van overvloed: zo kan dat

Natuurlijk zijn we allemaal betrokken bij het klimaat, milieu en de aarde. Minder vervuilen is belangrijk. Maar hoe draag je daar zelf aan bij? Ik vind dat lastig. Zeker omdat ik ook hou van nieuwe dingen, afwisseling. En shoppen. De afgelopen jaren is mijn shop-gedrag totaal veranderd. Stapje voor stapje. Als ik terugkijk, doe ik
Lees meer

De wijsheid van hoofd en lichaam

Zeven jaren deed ik enthousiast aan aikido, maar twee jaren geleden voelde het opeens anders. Mijn hoofd zette dapper door, maar mijn lichaam had er minder zin meer in. Ik ken mezelf: dan moet ik niet blijven pushen, maar meegeven. Dus laste ik een aikido-pauze in; twee jaren was het weg uit mijn leven.  Tot
Lees meer

Uit de praktijk – Wat moet ik met al die tijd?

‘Wat moet ik nu met al mijn zorgen?’ lacht Veronique* (*ivm privacy niet haar echte naam, wel onlangs echt gebeurd). Ze gaat verder: ‘Ik heb mijn geld op orde en overzie dat mijn bedrijf prima draait. Ik ben minder druk met klanten, verdien genoeg en heb tijd teveel. Het klinkt raar, maar daar moet ik
Lees meer

"Een mooi voornemen voor 2017: zacht werken in plaats van hard. Geen betere manier om knallend het nieuwe jaar in te gaan.”

~ Psychologie Magazine

PsychologieMagazine

"Denken vanuit overvloed is een andere 'mindset': het betekent open staan voor alle nieuwe kansen die de voortschrijdende technologie biedt. Economie gaat dan niet meer om rationeel denkende mensen die schaarse goederen verdelen, maar om intuïtieve mensen die creatieve overvloed scheppen. Zo bezien is 'Een zaak van zacht werken' niet zozeer een managementboek als een levensbeschouwing. ‘Maar wel eentje die je bedrijf vooruit helpt’.”

~ FD

hetfinancieeledagblad

© 2023 - Zacht Werken - harder groeien door zachter te werken.