Op het gras van de boomgaard van het kasteel zie ik de aangevreten appel liggen. Een stel wespen is diep in het vruchtvlees gekropen. Ik pak de appel op en schud hem zachtjes heen en weer. Eén voor één vliegen de diertjes weg. Voorzichtig pak ik de aangevreten vrucht en doe hem in een grote tas. Een stukje verder ligt er nog een appel, deze heeft een grote bruine plek. Ook die pak ik.
Zo gaat het de hele ochtend door: appels oogsten in de boomgaard van het kasteel. Gelukkig zijn de meeste appels prima: knapperig groen, glimmend geel of felrood. Zonder bijen en plekjes. Die gaan in het stalletje voor de verkoop. De afgekeurde exemplaren wil niemand hebben. Bijna niemand.
Met een grote tas vol lelijke appels fiets ik ’s middags naar huis. Daar pak ik een kom en begin met snijden. De bruine delen gaan op een hoop, om tot compost te verwerken in de wormenton. De goede stukken leg ik op een bord. Even twijfel ik. Wat zal ik doen? Wordt het appelmoes bij het avondeten? Of toch een taart van kasteelappeltjes?
Zacht en krachtig
Hoewel ik bijna geen appels eet, zijn de afgekeurde vruchten van de kasteeltuin een luxe. Ik heb ontdekt dat appels uit de supermarkt vaak niet goed vallen. Soms krijg ik er keelpijn van of last van mijn slijmvliezen. Maar met de kasteelappels is dat anders. Dat zijn oudere rassen, minder veredeld. Bovendien groeien ze in alle rust, zonder bestrijdingsmiddelen. Ze geven me een fijne energie. Zacht en krachtig. Wat een vreugde, zo’n tas verrotte appels na een dag werken bij het kasteel.
Ik ontdek dat luxe zit in bijzondere dingen
Ik ontdek dat luxe zit in bijzondere dingen. Niet in dat grote huis of een dure auto. Maar in de luxe van een ouderwetse appel. Het is vreemde is dat deze luxe in de winkel bijna niet meer te koop is. Daar liggen overal dezelfde appelrassen. Goedkoper te produceren, met een hoge opbrengst. Maar niet zo lekker en gezond. Ik peins er over door. Voor mijn oma was zelfgemaakte appeltaart gewoon, net zoals die bomen met verse pruimen, abrikozen en peren in de achtertuin. Zij had frambozen in overvloed, kruisbessen in volle emmers.
Rijkdom of armoede?
Vaak denken we dat we rijker zijn geworden, meer hebben. Maar is dat wel zo? Natuurlijk kunnen wij meer kopen. We hebben meer keuze, meer luxe. Maar ten koste van wat? Er zijn ook meer zieke mensen. Overgewicht, hartkwalen, hoge bloeddruk. De moderne levensstandaard van stilzitten en teveel schermen eist zijn tol. Bovendien liggen de supermarkten vol met voedsel dat mijn oma niet meer zou herkennen. Brood van graansoorten met teveel gluten, waardoor je er sneller dik van wordt. Toegevoegde suikers die overal inzitten, ook als je het niet wilt. Is dat welvaart en luxe? Of is het armoedig eten?
De rijkdom van eenvoudig leven
Mijn oma’s in de Achterhoek leefden eenvoudig. Maar wat hadden ze een rijk leven. De luxe van frisse buitenlucht, verse groente en fruit, lichaamsbeweging. Het zijn dingen die voor hen vanzelfsprekend waren, maar voor ons niet meer. Tenzij je je er bewust van wordt. Want natuurlijk kunnen wij ook kiezen voor die ouderwetse rijkdom. De luxe van goed fruit, onbespoten groentes, biologisch eten. We kunnen kiezen voor op de fiets naar het werk of een stukje wandelen vanaf de parkeerplaats, voldoende beweging en buiten zijn.
Natuurlijke luxe door bewust leven
Toch maak je die keus niet zomaar. Om voor die natuurlijke luxe te kiezen, moet je bewuster leven. Niet harder werken, maar zachter. Je niet laat meeslepen door de maatschappelijke vaart, maar even afremmen. Stilstaan en om je heen kijken. Waar wil je naar toe met je leven? Wil je meer, harder, verder? Of wil je rustiger, liever, zachter? Welke luxe maakt je blij?
Tevreden trek ik de oven open. De goudbruine appeltaart glanst, de geur van versgebakken deeg vermengt zich met de warme damp van de appelmoes op het fornuis. ‘Oh lekker, appeltaart én appelmoes’, roept mijn jongste terwijl hij de keuken inloopt. ‘Wat een luxe!’
Laatste berichten van Ellen de Lange-Ros (toon alles)
- Wat blauwe andijvie me leerde over zacht werken - 22 juni 2021
- Naar een economie van overvloed: zo kan dat - 21 juni 2021
- De wijsheid van hoofd en lichaam - 18 juni 2021
- Uit de praktijk – Wat moet ik met al die tijd? - 18 juni 2021
- Podcast – The inner minimalist - 18 juni 2021
Wat heerlijk die verstoten appels die je zomaar onder een verlaten oude boom vind. Ik had het vorige week nog ontdekt en het is appelmoes geworden. Ik merkte ook dat dit me dat blije, zacht-werken-gevoel gaf. Mooi gebracht Ellen, zo zie je maar hoeveel schoonheid er zit in die kleine dingen.
Ja, er zit veel schoonheid in de grote kleine dingen. En die geven je zo vaak dat blije zacht-werken-gevoel. Lekker he, om daar van te genieten. Wat is het leven dan rijk, met een rijkdom die vlakbij is.
Jouw blog bracht me meteen terug in de tijd naar de boomgaard van mijn oma. Daar was al het fruit onbespoten volop aanwezig. Ik heb nooit opgemeten hoeveel meters frambozenstruiken mijn oma aan de slootkant had staan, maar het waren er velen. Ze maakte er van alles van, frambozenjam, frambozensap en ook frambozen op brandewijn, het heerlijke drankje dat alleen op feestdagen tevoorschijn kwam. Hetzelfde deed zij met de bramen. En mijn oma had ook kruisbessen, pruimen, appels, peren, bessen….
Je hebt helemaal gelijk dat wij ‘armer’ leven, en ook dat we daarin een keus hebben. Fijn dat jij daar aandacht voor vraagt Ellen!
Ja, helemaal met je eens. Het mooie is natuurlijk dat wij wél keus hebben. We hebben misschien niet allemaal zo’n grote slootkant met frambozen als onze oma’s. Maar we kunnen wel kiezen voor de gewone rijkdom van gezond eten, een trager tempo, genieten van wat er is. En daar dan ook gewoon gelukkig mee zijn.