De hardloopwedstrijd - Zacht werken

“Moet je hen zien!” Mijn zus wijst achter me. We zitten samen in het gras en hebben net een enorme knal gehoord. Opeens horen we geschreeuw van tientallen kinderen.

De kidsrun van de lokale atletiekclub is van start gegaan. Na het startschot rennen de kinderen gillend van plezier weg, zo hard ze kunnen. We zien stoere jongens van elf langskomen; op volle vaart proberen het vriendje dat voor ze loopt in te halen. We zien een kleintje, van nog geen vijf die probeert de groten bij te houden. Tussen de kinderen loopt een vader in korte broek zijn dochtertje te coachen: “niet te hard beginnen, het is nog een heel eind!”

Dan gebeurt er iets interessants.

Grenzeloos enthousiasme

Wij rekken ons uit in het warme gras. Zelf hebben we net onze Molenloop afgerond en beiden een mooie tijd neergezet. Voldaan kijken we naar de sprintende kinderen en hun grenzeloos enthousiasme. Nog voordat ze de eerste honderd meter over de atletiekbaan hebben afgerond, beginnen de eerste kinderen te wandelen: “is het nog ver?” vraagt een jongetje.

“Is het nog ver?”

Als enthousiaste professionals gaan we er vol voor

In ons werk, zijn we soms net zoals de kinderen. Zeker als enthousiaste professionals, met passie voor ons werk. Ons werk is belangrijk. We willen er vol voor gaan. Vanaf het startschot. Elke dag weer.

Bij hardlopen is de grens helder. Ga je te hard van start? Dan raak je snel buiten adem, kun je niet verder, moet je gaan wandelen. Maar hoe ligt die grens in je werk? Daar raak je niet direct buiten adem. Heb je geen kuiten die protesteren. Dat lijkt lekker. Maar het is verraderlijk.

Luister jij naar je lichaam?

Juist omdat je in je werk vaak niet fysiek buiten adem raakt, merk je de uitputting minder goed op. Weet jij hoe je lichaam protesteert als je te lang achter een beeldscherm hebt gezeten? En nog veel belangrijker: luister je daar naar? Of weet jij wat je lichamelijke reacties zijn, als je het werk doet dat drie jaar geleden nog uitdagend was, maar inmiddels niet meer bij je past? Voel jij de protesten van je lichaam? De subtiele tegenzin, die je wil laten voelen dat het tijd is voor iets anders? Doe je daar ook wat mee?

Op de atletiekbaan is het makkelijk. Ga je te hard? Dan word je even later genadeloos afgestraft. Maar in het dagelijks werk is het een stuk lastiger. Daar kun je weken, maanden of jarenlang te hard gaan. Of het verkeerde werk doen, dat niet bij je past. Zonder dat je het direct merkt. Totdat je lichaam je keihard terugfluit, met een burn out of andere ziekteverschijnselen die een lange hersteltijd vragen.

Dat kan anders!

Het kost hem amper moeite

Op de atletiekbaan zien we de eerste kinderen binnenkomen, hun wedstrijd zit er bijna op. Vooraan loopt een jongen in een felgekleurd geel shirt. Ik herinner me hem van de start, toen liep hij in het midden. Nu, aan het einde van de wedstrijd, ziet hij er nog net zo fris uit als toen. Zijn bovenlichaam beweegt rustig, hij heeft een fijn tempo in zijn benen dat hem amper moeite lijkt te kosten. Toch gaat hij hard.

Achter hem lopen een paar jongens te werken, ze zwoegen en zweten, hun armen bewegen verwoed heen en weer. De jongen in het felgele shirt krijgt een kleine glimlach rond zijn mond, zijn passen worden een beetje groter, zijn beentempo gaat iets omhoog. Het lijkt hem geen moeite te kosten, toch gaat hij harder. De voorsprong met de zwoegers achter hem wordt zienderogen meer.

Vind je eigen ritme met zacht werken

Zo makkelijk kan hardlopen zijn. Als je er aanleg voor hebt en zonder hard werken je eigen goede ritme vindt. Zo is het ook in je werk. Vind waar je aanleg voor hebt. Ontdek je eigen ritme. Doe waar je goed in bent, vol passie en enthousiasme, maar zonder zwoegen en moeten. Ga niet te hard van start, maar werk op techniek en inzicht. Dan word je werk zoveel makkelijker en leuker. Zo maak je meer vaart en bereik je meer. Niet door harder te zwoegen, maar door zachter te werken.