Zacht werken kun je vergelijken met kanovaren op de rivier van het leven: op een relaxte manier je werk doen, terwijl je je laat meevoeren op de stroom van het leven. Dat klinkt makkelijk. Je droomt weg en ziet in je hoofd die oude wijze indiaan. Of de ervaren Ardennen-ganger die een tikje geeft met zijn peddel en met een stoïcijnse blik in de ogen rakelings langs dat grote rotsblok navigeert.
Lees meer
Artikelen – Zacht werken in jouw bedrijf, baan of organisatie
De rivier
Ik ben in de Ardennen en kijk naar beneden. Diep onder me volg ik een tak die wordt meegevoerd door het water. Eerst stuitert hij tussen de rotsen door, om daarna traag te dobberen in het brede dal. Het leven en je werk zijn in feite als die rivier: onstuimig en met veel vaart, af en toe afgewisseld met vertraging. Bijvoorbeeld als dat grote project is afgerond, of wanneer je na een drukke werkweek op zaterdagochtend kunt uitslapen.
Lees meer
De flow van zacht werken
Het was midden december 2017, zo’n donkere dinsdagochtend waarbij het om half elf nog maar niet echt licht wil worden. Mijn man was aan het werk, de kinderen naar school. Ik werkte thuis en had een ontspannen werkdag voor de boeg. Straks een paar leuke coachafspraken en tussendoor volop tijd voor mezelf.
Kijkend naar het roodborstje in de achtertuin, kwam ik in een mijmerstemming. Ik ben nooit zo van de goede voornemens of doelen, maar nu kwam ik aan het dromen over het nieuwe jaar.
Wat zou ik in 2018 graag willen bereiken of doen? Direct schoten er allemaal Grote En Belangrijke Doelen door mijn hoofd. Je kent ze vast wel: goed verdienen, volop klanten, veel werk. Maar terwijl ik er over dacht, voelde ik al: bleuh, best saai! Eigenlijk heb ik dit allemaal al.
Het was net alsof mijn ambitie-gedachten daarmee een seintje kregen. Direct schoten ze een andere kant op: opeens kwamen de Ietwat-Bizar-Maar-Wel-Awesomeness-Doelen omhoog poppen.
Zo raakte ik aan het nadenken over mijn boeken, blogs en schrijven. Zou ik weer een nieuw boek willen uitbrengen (“Ja!”). En zou ik misschien de lat hoger willen leggen wat betreft het schrijven van columns (“Ja-ja-ja!”). Ik mijmerde verder. Wat zou nog echt Awesomeness zijn, als het gaat om schrijven, om bloggen, om columns? En direct wist ik het antwoord: ik zou columnist voor Flow Magazine willen worden. En dan schrijven over Zacht Werken.
Gelukkig zijn
Als meisje van acht wist ik het zeker: ik moést die mooie doos met Lego hebben. Dan zou ik gelukkig worden. Later kwamen er andere dingen voor in de plaats: als puber moést ik naar dat leuke feestje. Dan zou ik gelukkig worden. Nog later kreeg ik in mijn eerste baan en werkte ik hard. Want ik wist zeker: dan zou ik gelukkig worden.
Als het gaat om je gelukkig voelen, denken we vaak over voorwaarden: dingen we eerst moeten hebben, zoals meer geld, die leuke partner of dat mooie huis. Of we denken over dingen die we eerst moeten doen, zoals harder werken, elke dag aan die goede gewoonte vasthouden of iets nieuws leren in die belangrijke training. Maar is dat wel zo? Hangt geluk samen met wat we hebben of doen?
Het kan vandaag al
Ik zit achter mijn laptop, mijn vingers vliegen over het toetsenbord. Ik hoor mezelf denken: nog even snel dat mailtje afmaken, zodat ik straks… Dan schrik ik op. Ik ben er wéér ingetrapt. In de hard-werken-valkuil.
Hard werken doen we allemaal. Sterker nog: we doen het vaak een groot deel van onze dag. Als we hard werken, houden we onszelf voor dat we nu eventjes heel druk zijn, even moeten ploeteren, zweten, zwoegen. Zodat we straks tijd hebben voor iets leuks: genoeg geld hebben, het weekend lekker vrij zijn, op vakantie gaan. Of… verzin het maar. We projecteren iets in de toekomst om voor onszelf goed te praten dat we hard werken.
Als we hard werken, raken we extreem gefocust en vergeten alles om ons heen. We voelen niet meer dat we honger krijgen of zijn kortaf tegen een collega die iets vraagt. We merken minder op, zijn minder aanwezig. Met het harde werken ‘voor later’, verliezen we de enige tijd die we echt hebben: het hier en nu.
Lees meer
Mam, kom je nou?!
“Mam, kom je nou?!” Hij staat rustig op me te wachten. Ook al is hij nog maar tien, hij weet inmiddels dat dreinen geen effect heeft als ik ‘nog eventjes’ dat laatste mailtje wil doen. Maar uit zijn lichaamstaal spreekt ongeduld, zoals alleen jongetjes van tien dat kunnen laten zien. In zijn voetbalshirt en broek staat hij een paar meter achter me en hij loopt niet meer weg. Ik sla zuchtend mijn laptop dicht, doe een snelle blik op de klok: “Oei, is het al zo laat!”
Ook al weet ik alles van zacht werken, toch overkomt het mij ook nog regelmatig dat ik in de valkuil trap van hard werk, zwoegen en ploeteren. Het is ook zo verleidelijk om nog even dat laatste mailtje te versturen, of nog even dat ene artikel af te schrijven. Om daarna te merken dat je ‘nog even’ veel te lang bent doorgegaan. Waarna je met een boost van adrenaline je verloren tijd wilt goedmaken.
Maar bestaat dat eigenlijk wel, verloren tijd? Of tijd goedmaken? Als je het goed bekijkt, kun je tijd niet kwijtraken. Net zo min als je tijd kunt opsparen. Tijd is er altijd. We hebben namelijk maar één tijd, dat is het eeuwige nu. En wat je in die tijd doet? Dat beslis je helemaal zelf.
Je kunt de tijd nemen om met een kopje thee in de zon te zitten. Een mooi rapport te schrijven. Maar tegelijkertijd kun je net te lang doorgaan met het beantwoorden van die ene mail, waardoor je gestresst in de auto naar het voetbalveld rijdt. Tijd die je ook ontspannen met je kind had kunnen doorbrengen, om samen grapjes te maken of te horen hoe zijn schooldag was.
Tijd is er altijd. Je kunt het niet kwijtraken, maar je kunt het wel verspillen. Doordat je je aandacht geeft aan dingen die er niet toe doen. Waardoor de tijd als los zand door je vingers lijkt te glippen. Vaak gaan we harder rennen om alles af te krijgen, waardoor we nog minder genieten van het moois in het hier en nu. Of we leven in de illusie dat we later wél genoeg tijd gaan hebben: ‘volgende week, in de vakantie, dan heb ik tijd voor mijn kinderen’.
Niets is minder waar. Tijd is er altijd. Het is aan ons om die tijd goed te besteden. Met aandacht voor de dingen die er toe doen. De dingen die er nu zijn. Zoals mijn jongste, die met de noppen van zijn voetbalschoenen op de parketvloer tikt. Ik kijk hem aan en lach. Ontspannen stop ik mijn laptop in mijn tas. Nog voordat we bij de voordeur zijn, begint hij te vertellen. Over wat er wat de juf zei en wat zijn vriendje deed het schoolplein. Ik aai hem over zijn bol en geniet, van onze tijd samen.