Ik ben in de Ardennen en kijk naar beneden. Diep onder me volg ik een tak die wordt meegevoerd door het water. Eerst stuitert hij tussen de rotsen door, om daarna traag te dobberen in het brede dal. Het leven en je werk zijn in feite als die rivier: onstuimig en met veel vaart, af en toe afgewisseld met vertraging. Bijvoorbeeld als dat grote project is afgerond, of wanneer je na een drukke werkweek op zaterdagochtend kunt uitslapen.
Lees meer
Artikelen – Zacht werken in jouw bedrijf, baan of organisatie
De flow van zacht werken
Het was midden december 2017, zo’n donkere dinsdagochtend waarbij het om half elf nog maar niet echt licht wil worden. Mijn man was aan het werk, de kinderen naar school. Ik werkte thuis en had een ontspannen werkdag voor de boeg. Straks een paar leuke coachafspraken en tussendoor volop tijd voor mezelf.
Kijkend naar het roodborstje in de achtertuin, kwam ik in een mijmerstemming. Ik ben nooit zo van de goede voornemens of doelen, maar nu kwam ik aan het dromen over het nieuwe jaar.
Wat zou ik in 2018 graag willen bereiken of doen? Direct schoten er allemaal Grote En Belangrijke Doelen door mijn hoofd. Je kent ze vast wel: goed verdienen, volop klanten, veel werk. Maar terwijl ik er over dacht, voelde ik al: bleuh, best saai! Eigenlijk heb ik dit allemaal al.
Het was net alsof mijn ambitie-gedachten daarmee een seintje kregen. Direct schoten ze een andere kant op: opeens kwamen de Ietwat-Bizar-Maar-Wel-Awesomeness-Doelen omhoog poppen.
Zo raakte ik aan het nadenken over mijn boeken, blogs en schrijven. Zou ik weer een nieuw boek willen uitbrengen (“Ja!”). En zou ik misschien de lat hoger willen leggen wat betreft het schrijven van columns (“Ja-ja-ja!”). Ik mijmerde verder. Wat zou nog echt Awesomeness zijn, als het gaat om schrijven, om bloggen, om columns? En direct wist ik het antwoord: ik zou columnist voor Flow Magazine willen worden. En dan schrijven over Zacht Werken.
Gelukkig zijn
Als meisje van acht wist ik het zeker: ik moést die mooie doos met Lego hebben. Dan zou ik gelukkig worden. Later kwamen er andere dingen voor in de plaats: als puber moést ik naar dat leuke feestje. Dan zou ik gelukkig worden. Nog later kreeg ik in mijn eerste baan en werkte ik hard. Want ik wist zeker: dan zou ik gelukkig worden.
Als het gaat om je gelukkig voelen, denken we vaak over voorwaarden: dingen we eerst moeten hebben, zoals meer geld, die leuke partner of dat mooie huis. Of we denken over dingen die we eerst moeten doen, zoals harder werken, elke dag aan die goede gewoonte vasthouden of iets nieuws leren in die belangrijke training. Maar is dat wel zo? Hangt geluk samen met wat we hebben of doen?
Het kan vandaag al
Ik zit achter mijn laptop, mijn vingers vliegen over het toetsenbord. Ik hoor mezelf denken: nog even snel dat mailtje afmaken, zodat ik straks… Dan schrik ik op. Ik ben er wéér ingetrapt. In de hard-werken-valkuil.
Hard werken doen we allemaal. Sterker nog: we doen het vaak een groot deel van onze dag. Als we hard werken, houden we onszelf voor dat we nu eventjes heel druk zijn, even moeten ploeteren, zweten, zwoegen. Zodat we straks tijd hebben voor iets leuks: genoeg geld hebben, het weekend lekker vrij zijn, op vakantie gaan. Of… verzin het maar. We projecteren iets in de toekomst om voor onszelf goed te praten dat we hard werken.
Als we hard werken, raken we extreem gefocust en vergeten alles om ons heen. We voelen niet meer dat we honger krijgen of zijn kortaf tegen een collega die iets vraagt. We merken minder op, zijn minder aanwezig. Met het harde werken ‘voor later’, verliezen we de enige tijd die we echt hebben: het hier en nu.
Lees meer
Mam, kom je nou?!
“Mam, kom je nou?!” Hij staat rustig op me te wachten. Ook al is hij nog maar tien, hij weet inmiddels dat dreinen geen effect heeft als ik ‘nog eventjes’ dat laatste mailtje wil doen. Maar uit zijn lichaamstaal spreekt ongeduld, zoals alleen jongetjes van tien dat kunnen laten zien. In zijn voetbalshirt en broek staat hij een paar meter achter me en hij loopt niet meer weg. Ik sla zuchtend mijn laptop dicht, doe een snelle blik op de klok: “Oei, is het al zo laat!”
Ook al weet ik alles van zacht werken, toch overkomt het mij ook nog regelmatig dat ik in de valkuil trap van hard werk, zwoegen en ploeteren. Het is ook zo verleidelijk om nog even dat laatste mailtje te versturen, of nog even dat ene artikel af te schrijven. Om daarna te merken dat je ‘nog even’ veel te lang bent doorgegaan. Waarna je met een boost van adrenaline je verloren tijd wilt goedmaken.
Maar bestaat dat eigenlijk wel, verloren tijd? Of tijd goedmaken? Als je het goed bekijkt, kun je tijd niet kwijtraken. Net zo min als je tijd kunt opsparen. Tijd is er altijd. We hebben namelijk maar één tijd, dat is het eeuwige nu. En wat je in die tijd doet? Dat beslis je helemaal zelf.
Je kunt de tijd nemen om met een kopje thee in de zon te zitten. Een mooi rapport te schrijven. Maar tegelijkertijd kun je net te lang doorgaan met het beantwoorden van die ene mail, waardoor je gestresst in de auto naar het voetbalveld rijdt. Tijd die je ook ontspannen met je kind had kunnen doorbrengen, om samen grapjes te maken of te horen hoe zijn schooldag was.
Tijd is er altijd. Je kunt het niet kwijtraken, maar je kunt het wel verspillen. Doordat je je aandacht geeft aan dingen die er niet toe doen. Waardoor de tijd als los zand door je vingers lijkt te glippen. Vaak gaan we harder rennen om alles af te krijgen, waardoor we nog minder genieten van het moois in het hier en nu. Of we leven in de illusie dat we later wél genoeg tijd gaan hebben: ‘volgende week, in de vakantie, dan heb ik tijd voor mijn kinderen’.
Niets is minder waar. Tijd is er altijd. Het is aan ons om die tijd goed te besteden. Met aandacht voor de dingen die er toe doen. De dingen die er nu zijn. Zoals mijn jongste, die met de noppen van zijn voetbalschoenen op de parketvloer tikt. Ik kijk hem aan en lach. Ontspannen stop ik mijn laptop in mijn tas. Nog voordat we bij de voordeur zijn, begint hij te vertellen. Over wat er wat de juf zei en wat zijn vriendje deed het schoolplein. Ik aai hem over zijn bol en geniet, van onze tijd samen.
Leef je droom – tips van de Zapp-familie
“Ja, voor jou is het makkelijk om je dromen te realiseren. Maar voor mij ligt dat anders, ik heb nu eenmaal mijn verplichtingen”, zei de man. Herman keek hem aan, maar zei niets. Dus ging de man verder:
“Ik ben bijvoorbeeld getrouwd.” Herman antwoordde:
“Ja, ik ben ook getrouwd”, lachte Herman. Maar de man ging verder:
“Ik heb bovendien ook kinderen, waar ik voor moet zorgen”, zei de man. Herman knikte opnieuw:
“Ik heb vier kinderen waar ik voor zorg”, en toen ging Herman verder: “Maar toch leef ik mijn droom en reis ik de hele wereld rond, in deze auto uit 1928, met mijn vrouw en mijn vier kinderen!”
Het was één van de prachtige anekdotes die ik gisteren hoorde uit de mond van Herman en Candelaria Zapp, twee wereldreizigers die al 17 jaren rond de wereld trekken, met inmiddels hun vier kinderen.
Momenteel is de Zapp-familie in Nederland, en vertellen ze hun verhaal. Ik ontmoette de familie gisteren in bij een meet-and-greet bij Christa en Vanja, en wil een aantal mooie lessen van hen over het realiseren van je dromen hier graag met je delen.
Wil je meer weten over de Zapps? Lees dan vooral hun boek ‘Spark your dream’.
Hele gewone mensen, met een bijzondere droom
Als je voor het eerst over de familie hoort, denk je wellicht dat het twee vreselijke durfals zijn, die alles kunnen en goed plannen. Niets is minder waar. Candelaria en Herman zijn twee hele gewone mensen. Net zoals jij en ik. Ze hebben hun dromen, hun angsten en hun twijfels.
Zo vertelde Herman dat Candelaria en hij, toen ze nog thuis in Argentinië woonden, als droom hadden om samen vanuit hun thuisland in Zuid Amerika naar Alaska te reizen. Ze hadden afgesproken om eerst te trouwen, en dan na een jaar of twee die mooie reis te gaan maken. Maar zoals dat gaat met plannen: het kwam er niet echt van. Inmiddels waren ze bijna zes jaren getrouwd. En ze zaten nog steeds in Argentinië te dromen, met beiden een vaste baan.
Die lastige eerste stap
Toen besloten ze: dit moet anders. En ze namen een wijs besluit. Ze gingen niet de complete reis plannen, maar ze besloten hun eerste stap te zetten. Ze spraken af: op 25 januari gaan we vertrekken. Dat bleek het essentiële zetje dat ze nodig hadden om op pad te gaan.
Ondertussen kocht Herman in een opwelling een oldtimer uit 1928 (zonder dat hij enige technische kennis over auto’s had) en ze besloten in die auto op pad te gaan. Naar Alaska. Denk niet dat op dat moment een heroïsche reis vol successen begon, of dat iedereen hen aanmoedigde bij die eerste stap:
– Op hun afscheidsfeestje kwam niemand opdagen, ‘want iedereen dacht dat we toch binnen twee dagen zouden opgeven en weer thuis zouden zijn’.
– Toen ze eenmaal vertrokken waren, ging het niet vlot. De eerste dag reden ze slechts 25 mijl, waarna een wiel van de auto brak en ze moesten stoppen.
Maar het tweetal gaf niet op. Wat na de lastige start volgde, is een bijzondere reis, die al 17 jaren duurt. Inmiddels reizen ze niet meer met zijn tweeën, maar met hun vier kinderen die grotendeels onderweg geboren zijn.
Met dino’s vechten of vader-en-moedertje spelen
Het was supergrappig om kennis te maken met de kinderen Zapp, die naast hun bijzondere ervaringen ook een hele gewone familie vormen.
Over de lange reis vertellen de kinderen mooie verhalen. Zo zitten de drie jongens graag achterin de auto met hun dinosaurussen te spelen: de ene dino valt de andere aan, en er zijn volop gevechten tussen de jongens. Maar als hun zusje mee wil doen: “… zegt ze opeens dat mijn dino de vader is en de hare de moeder en mogen we niet meer vechten. Pffff, meisjes!”, zo verzuchten de broers.
Over het reizen met de kinderen als babies is Candelaria duidelijk: reizen met baby’s is het allermakkelijkst. Ze eten borstvoeding, slapen en poepen. Pas als ze groter worden is het lastiger om met kinderen te reizen.
Mensen helpen je graag bij jouw droom
De familie heeft ontelbare voorbeelden van benarde situaties, waarin ze met een kapotte auto, of zonder geld, werden geholpen op een mooie manier. Eén van de belangrijkste lessen die Herman en Candelaria onderweg hebben geleerd, is dat andere mensen je graag willen helpen bij het realiseren van jouw droom.
Voor de familie zijn dit inmiddels de magische woorden die hen uit veel benaderde situatie hebben gered: “Wij zijn een familie… met een droom… we hebben jouw hulp nodig… Wil jij ons helpen bij het realiseren van onze droom?!” Na het uitspreken van deze woorden krijgen wordt hun wagen gerepareerd, hun auto met een kraan uit een boot gelift, kunnen ze met een boot en hun auto de Amazone afzakken, of kunnen ze het Panama-kanaal passeren inclusief twee vliegtickets (zonder geld op zak).
Wees realistisch, ga voor je droom!
Zijn er dan geen zorgen? Zeker wel. Maar daarover zegt Herman:
“Iedereen maakte me altijd bang toen ik jong was, en zei dat ik hard moest leren en studeren om voorbereid te zijn voor de toekomst. Maar niemand leerde me dat een goed leven draait om het hebben van je liefde en je dromen!”
Hij zegt: “Als je je steeds zorgen maakt over de toekomst, hoe kun je dan echt leven in het heden? Herman’s les hierbij is: We zijn allemaal capabel. Maar dat realiseren we ons meestal niet, totdat we worden geconfronteerd met een uitdaging.
Herman drukt ons op het hart om ons hart te volgen: “Je hart kent je heel erg goed. De enige manier om echt te leven, is om te gaan voor je dromen.” Daarbij heeft hij de mooie wijsheid: “Wees realistisch. Ga voor je dromen!”
Een goede voorbereiding? Welnee!
Heel grappig in het hele verhaal van de Zapp-familie is hun absolute gebrek aan voorbereiding. Zo strandden ze hun eerste reisdag al na 25 mijl met een kapot wiel.
Een andere anekdote komt uit Nieuw Zeeland. De familie besloot het meest noordelijke puntje van het land te bezoeken, in een mooi nationaal park. Waar ze niet op hadden gerekend, was dat het park volslagen uitgestorven was, zonder enige mogelijheid om aan eten te komen. Dus genoten ze met een blikje tomaten en een blikje tonijn van een prachtige zonsondergang.
Maar ook nu bereiden ze weinig voor. Vaak weten ze amper de weersverwachtingen en ze lezen weinig over de bestemmingen. Wel laten ze zich graag leiden door locals die hun leuke tips geven. Zo komen ze continu leuke mensen tegen, die hen bijvoorbeeld aanbieden om gratis twee weken in hun huis in Cuba te verblijven, of mogen ze twee weken leven in een Amish-community in Belize.
Last van wilde dieren?
De ontberingen onderweg zijn ook verrassend. Hoewel de familie in Afrika soms wakker werd met voetafdrukken van wilde dieren naast hun auto, hebben ze daar weinig last van gehad. Maar in Europa kregen ze wel last van onze ‘wilde’ dieren. Ze kregen ze in Duitsland een tekenbeet en kregen ze ook last van luizen. Over hun gezondheid hebben ze ook een mooie waarheid: “The best thing for your health is happiness!”
Self-publishing en boeken-kennis-delen
Na de lezing en meet-and-greet beland ik met de familie Zapp in een borrel. Al pratend komen we op hun ervaringen met het schrijven en uitbrengen van hun boek, en mijn ervaringen met self-publishing van mijn boeken via Amazon en printing-on-demand. Voordat we het weten zitten Candelaria en ik achter onze laptops, ingelogd op onze Amazon-accounts, om te kijken of we de Italiaanse versie van hun boek als paperback gepubliceerd krijgen (bijna gelukt!).
Terwijl wij aan het freaken zijn achter onze accounts, zoekt de oudste Zapp-zoon online naar Star-Wars-LEGO. De middelste zoon speelt ondertussen de game ‘Clash of Clans’ op de telefoon van zijn moeder en vraagt belangstellend in welke clan ik speel. De jongste twee kinderen informeren of Netflix het hier ook doet, terwijl gastheer Vanja en gastvrouw Christa zorgen voor een heerlijke pasta-maaltijd.
Geluk zit in grote kleine dingen
Al kijkend naar de familie besef ik dat geluk in hele bijzondere én hele gewone dingen zit. Want hoe vaak zit je nou met een familie uit Argentinië op Amazon een boek in het Italiaans uit te geven? Maar hoe gewoon is het ook om lekker wat te gamen op de telefoon van je moeder, of met een goed gezelschap van een heerlijke pasta-schotel te genieten. Geluk zit in grote en kleine dingen. En dromen realiseren? Dat kan altijd. En overal!
Wil je meer weten over de Zapps en hun prachtige verhalen? Koop het boek ‘Spark your dream’ of volg de familie op Facebook.
P.S. Het is de droom van de Zapp-familie om de paus, Messi en Maxima (allen ook uit Argentinië) te ontmoeten. De paus en Messi zijn al gelukt, maar Maxima reageert nog niet. Wie helpt om de ontmoeting met Maxima ook te realiseren?
